Follow the Money is een liefhebber van financiële criminaliteit. De interesse van hun journalisten gaat in dat verband ook uit naar doelvennootschappen van trustkantoren, die in dit artikel van Arno Wellens als ‘kamerplantbedrijven’ worden gepresenteerd.
In het artikel wordt de Nederlandse overheid beschuldigd van nalatigheid. Zo wordt beweerd dat de privacy van criminelen wordt beschermd, zij fiscaal zouden worden gefaciliteerd en de sanctieregelgeving niet zou worden nageleefd.
Asset protection
Ik weet niets van de Rus waarover dit sappige artikel gaat of over de feiten. Wat ik wel weet is dat Oosteuropeanen vaak in Nederland zitten wegens iets dat ‘asset protection’ heet, dus niet om fiscale redenen. Het zou me daarom niets verbazen als het relaas van Wellens over door hem vermoede fiscale voordelen onjuist is. Het substance verhaal dat Wellens houdt, slaat dan nergens op. Wat asset protection inhoudt is niet moeilijk te achterhalen. Uit het artikel blijkt niet dat de auteur zich hier in heeft verdiept en dit heeft uitgesloten, en ook niet dat hij heeft vastgesteld dat er daadwerkelijk sprake was van fiscale oogmerken.
Bevriezing
Ook het sanctieregelgevingsverhaal is te gemakkelijk. Als de betrokken Rus op de Europese sanctielijst is geplaatst, nádat hij statutair directeur van de Nederlandse entiteit is geworden, krijg je hem niet zo maar weg als directeur. Plaatsing op een sanctielijst betekent, anders dan de auteur van het artikel denkt, niet dat je geen directeur van een Nederlandse vennootschap kunt zijn. Het kan wel betekenen dat de structuur waar de ‘geliste’ persoon in zit ‘bevriest’, dat er niets meer kan gebeuren. Uit het artikel blijkt niet dat de auteur zich hier in verdiept.
Overigens zal het niet gemakkelijk zijn om ‘uit de verte’ directeur te zijn.
Privacy
Over privacy staat in het artikel niet meer dan een citaat van een parlementslid die spreekt over het basisprincipe van belastingheffing: de vertrouwelijkheid van de persoonsgegevens van belastingplichtigen. Met vervolgens de onzintekst “Die privacybescherming dekt kennelijk ook bezitters van bedrijven met lege brievenbussen en kapitaal van dubieuze herkomst“. De auteur is kennelijk niet op de hoogte van de intensieve gegevensuitwisseling die tussen allerlei Nederlandse bestuursorganen en overheidsinstellingen plaats vindt. Ook de verplichting van trustkantoren om melding van ongebruikelijke transacties te doen en (wellicht via de bank) tegoeden te ‘bevriezen’ lijkt onbekend.
De geheimhoudingsverplichting heeft tot gevolg dat de media die vertrouwelijke informatie niet krijgt. Het is de vraag of dat erg is.
Tot slot
De Nederlandse overheid moet het spel spelen volgens de spelregels, spelregels waar de auteur van het artikel kennelijk geen belangstelling voor heeft.
Een dergelijke desinteresse leidt tot gemakkelijke conclusies als
“de Amsterdamse Zuidas als een soort Wilde Westen, waar de optredende overheid afwezig is“ en
“Als zelfs … zich niet aan de regels hoeft te houden in belastingparadijs Nederland, wie dan nog wel?”
Dat noem ik luie journalistiek.
—
PS 1 Ook reguliere ondernemingen hebben houdstermaatschappijen. Het kamerplantbedrijven gedoe is flauwekul.
PS 2 Uiteraard ben ik tegen criminaliteit. Maar dat betekent niet dat de overheid zich niet aan bepaalde spelregels moet houden.
Dit artikel heb ik ook geplaatst op mijn algemene weblog.
Compliance Platform Trustkantoren 
Geef een reactie